„8 kobiet” to bijąca rekordy popularności w rodzimej Francji (w pierwszym tygodniu wyświetlania film ten obejrzało ponad milion widzów – jest to drugi wynik w historii Francji, lepszy niż ten uzyskany przez „Amelię”), wysmakowana stylistycznie i wizualnie komedia o kobietach, z intrygą kryminalną w tle. W rolach głównych występuje osiem najwybitniejszych aktorek francuskiego kina: mi.in. Catherine Deneuve, Isabelle Huppert, Emmanuelle Béart i Fanny Ardant, reprezentujących w tym filmie osiem różnych typów kobiet, osiem wymiarów kobiecości, osiem kobiecych tajemnic. Do tego, każda z gwiazd wykonuje w trakcie filmu znaną francuską piosenkę we własnej aranżacji. Środek zimy. Domostwo na odludziu. Osiem kobiet – żona, siostra, kochanka, córki, służące – podejrzanych jest o zabójstwo pana domu. Każda ma motyw, by zabić, każda ma alibi... Każda ma sekret. Jedna jest winna. Która? Trup mężczyzny to jednak zaledwie pretekst, by największe gwiazdy francuskiego kina ukazały w całym blasku i złożoności tajemnicę wiecznej kobiecości. Najważniejsze w tym filmie są bowiem kobiety. François Ozon przedstawia nam osiem różnych ich typów; typów z krwi i kości. Tych osiem kobiet prowadzi pasjonującą grę, w której za każdą błyskotliwą ripostą, kąśliwą uwagą, zaskakującym zwrotem akcji kryją się zasadzki. Kobiety usiłują rozwiązać zagadkę, co jednak prowadzi do odsłonięcia zaskakujących sekretów każdej z nich i nieoczekiwanego finału. Choć to mężczyzna jest w centrum zainteresowania, kobiety całkowicie pochłonięte są sobą. Śmierć pana domu wyzwoliła w nich prawdziwe emocje, nic już nie trzeba ukrywać: złości, nienawiści, miłości, pragnień, słabości. Obnażają swoje prawdziwe oblicza. W ciągu jednej nocy dowiadują się o sobie wszystkiego. Ukazanie różnych kobiet, od pięknej i bogatej pani domu, poprzez wścibską i uwodzicielską pokojówkę, a kończąc na złośliwej neurotycznej starej pannie, tworzy zaskakujący a zarazem nieco groteskowy efekt. Cechą wspólną wszystkich postaci jest emanujący z nich erotyzm i uwodzicielska atmosfera, jaką roztaczają na widzów i siebie nawzajem. Smaku dodaje jeszcze atmosfera izolacji, bo dom, w którym rozgrywa się akcja, odcięty został od świata przez śnieżycę. Ten nieco klaustrofobiczny charakter potęguje napięcie i wzbogaca film o dodatkowy „klasyczny” element doskonałego kryminału. Film ma także niespodziankę – każda z kobiet śpiewa znaną francuską piosenkę, dopasowaną z mistrzowską precyzją i wielkim humorem do sytuacji. W tych momentach kobiety odsłaniają swój prywatny, wewnętrzny świat, a teksty piosenek stanowią rodzaj monologu, poruszającego i komicznego zarazem. W piosenkach tych każda z pań wyśpiewuje swoje credo. Reżyser, igrając z konwencją filmową, łączy w przewrotny sposób elementy powieści kryminalnej w stylu Agathy Christie, z komedią, melodramatem i musicalem. Różnorodności gatunkowej towarzyszy różnorodność nastrojów. Groza przeplata się z humorem i nostalgią, a żartobliwy i lekki ton łączy się z refleksją nad miłością i związkami rodzinnymi. Sukcesem Ozona jest także zgromadzenie pod jednym dachem największych gwiazd francuskiego kina, które nie tyle przedstawiają fikcyjne postacie, co w teatralny sposób parodiują same siebie, nawiązując zarazem do swoich ról w innych filmach. Ozon posługuje się bowiem celowo obrazami wielu znanych filmów francuskich, co tworzy z 8 kobiet swoisty metafilm o kinie francuskim. [gutekfilm.pl]